Communicatie in China

Een hoger stemvolume betekent niet altijd ruzie

In welke mate verschilt de stemtaal van de Chinezen met die van ons? Hebben zij een andere manier van denken? De Aziatische cultuur wordt gekenmerkt door zijn eensgezindheid maar waar komt dit vandaan? 

Ruzie of een hoger stemvolume? 

Vorige zaterdag trokken Meriem en ik naar Chinatown om de Chinese cultuur op te snuiven en om interviews af te nemen. Wanneer we aankwamen, gingen we richting onze eerste zelfstandige. We wandelden het winkeltje binnen en zochten naar de eigenaars (een koppel). Mevrouw vroeg ons of we even wilden wachten op haar man omdat hij nog aan het eten was. Tijdens het wachten besloten we het winkeltje te verkennen en eens een kijkje te nemen naar de producten. Ondertussen konden we ook horen hoe ze in het Chinees communiceerde met haar vaste klanten. Wat me meteen opviel was dat hun volume aanzienlijk hoger lag dan bij ons. Ze hebben ook een veel sneller ritme van spreken. Aanvankelijk dacht ik dat er een conflict was tussen de klant en de zelfstandige maar ze bleken gewoon een hoger stemvolume te hebben.

Slechts enkele seconden duurde het voor ik doorhad dat onze stemtaal sterk verschilt. Stemtaal is de taal van de stem. Het gaat dus om de manier hoe iets gezegd wordt (volume, toonhoogte, articulatie,…) en niet wat er gezegd wordt.

Stemvolume kan variëren van cultuur tot cultuur

Om mijn vaststelling te staven, besloot ik wat verdere research te doen. In het boek ‘Intercultural skills for international business and international relations’ van Paul Verluyten, heb ik zeer relevante informatie gevonden die aansloot bij wat ik zelf had waargenomen. Het is namelijk zo dat het stemvolume kan variëren van cultuur tot cultuur. Wanneer je zelf uit een cultuur komt waar het stemvolume laag is, kan dit leiden tot een interpretatiefout wanneer je iemand met een hoger stemvolume hoort spreken. De persoon met een hoger stemvolume zou dan kunnen overkomen als agressief. Het omgekeerde kan ook, in sommige culturen (bv. in Thailand) wordt het afgeraden om je stem te verheffen. Zij geloven dat je iets kan benadrukken door een lager stemvolume te hanteren.

‘Myself? Why?’

Tijdens ons tweede interview vroegen we aan de zelfstandige om zichzelf voor te stellen (leeftijd, vanwaar kom je,…). De persoon schrok van deze vraag en antwoordde ‘Myself? Why?’. Naar het einde van het interview haalden we ook enkele cases aan om te ontdekken hoe ze omgaan met conflicten t.o.v. klanten of leveranciers. Uit de cases hebben we niet veel informatie kunnen halen omdat ze zeggen nog nooit een conflict te hebben gehad. Zouden beide ervaringen kunnen wijzen op een gesloten houding? Om dat te bewijzen besloot ik me opnieuw te verdiepen in het boek van Paul Verluyten. Daar stuitte ik op iets heel interessants, namelijk het fenomeen ‘gezichtsverlies’ en ‘harmonie’. Gezichtsverlies is iets typisch voor Aziatische culturen. Voor hen is het zeer belangrijk geen publieke vernedering te ondergaan en zo hun eigen sociale positie niet te verliezen. Als onze geïnterviewden hadden toegegeven dat ze wel degelijk al conflicten hadden gehad, zouden ze de harmonie doorbreken. Ze zijn meer geneigd om te doen alsof er geen problemen zijn. Eensgezindheid en gezichtsverlies zijn traditionele waarden die al eeuwen gerespecteerd worden. Het is dan ook logisch dat de Chinese zelfstandigen deze in ere houden en liever niet op al onze vragen antwoorden.

Eigen ervaringen?

Ikzelf was nog nooit in zulke oosterse winkels geweest en waande me dus ook meteen in een ander land. Heb jij dit gevoel ook al eens gehad? Of heb jij al andere verschillen qua stemtaal opgemerkt? Laat het ons dan weten en misschien verschijnt jouw anekdote wel op deze blog!

Bronnen:

Verluyten, S.P. (tweede druk, 2012). Intercultural skills for international business and international relations. Leuven: acco.

Anoniem, ‘Gezichtsverlies’, internet, Wikipedia, 23 april 2013, (http://nl.wikipedia.org/wiki/Gezichtsverlies). (26 november 2013)